Épagneul breton – spaniel i wyżeł w jednym!

Épagneul breton – co warto wiedzieć o historii tej rasy?

Épagneul breton narodził się na przełomie XVIII i XIX wieku, kiedy to polowania we francuskich lasach stały się bardzo popularne wśród angielskiej arystokracji. Anglicy sprowadzali na kontynent własne psy, setery angielskie, które często pozostawiano w lokalnych psiarniach aż do kolejnego sezonu łowieckiego. Niekiedy – przypadkowo lub nie – dochodziło do krzyżowania się ich z miejscowymi rasami. To właśnie Francuzi dostrzegli, że potomstwo lokalnej rasy i seterów wykazuje doskonałe cechy myśliwskie. Doszło wówczas do wyodrębnienia spaniela bretońskiego, jednak rasa ta nie przetrwałaby, gdyby nie udział Arthura Enauda, który na początku XX wieku opracował szczegółowy plan hodowlany. Pierwszy raz spaniel bretoński pojawił się na wystawie u schyłku XIX wieku, bo w 1896 roku. Do Stanów Zjednoczonych rasa ta trafiła niecałe 40 lat później. Spaniel bretoński wykazuje wszechstronność – sprawdzając się zarówno na wystawach, w płoszeniu zwierzyny, jak i w aportowaniu. Podczas polowań zazwyczaj pracuje w bliskim sąsiedztwie swojego właściciela. Choć w Polsce jest to stosunkowo rzadka rasa, we Francji cieszy się dużą popularnością jako jedna z głównych ras myśliwskich. W USA spaniele bretońskie określa się jako „brittany”.

Épagneul breton – jaką ma osobowość?

Épagneul breton jest pełen energii, ale w domu prezentuje się jako zwierzę opanowane. W przeciwieństwie do wielu pokrewnych ras – bretończyk nie wykazuje agresji w stosunku do ludzi czy innych psów. Jego cierpliwość i tolerancja wobec dzieci są zauważalne, chociaż zabawy z najmłodszymi powinny być kontrolowane przez dorosłych. Warto też uważać na o wiele mniejsze zwierzęta domowe (np. chomiki, szczury, papugi), a to ze względu na naturalny instynkt łowiecki spaniela. Poza tym drobny i grzeczny épagneul breton doskonale sprawdza się nie tylko jako pies myśliwski, ale i wierny towarzysz. Bardzo ceni sobie bliski kontakt z człowiekiem, co sprawia, że staje się niewiarygodnie oddany swojemu właścicielowi. To zwierzę pełne energii, przyjazne i towarzyskie wobec ludzi i zwierząt. Z zapałem aportuje i chętnie podejmuje wszelkie zabawy. Dzięki łagodnemu usposobieniu i łatwości w prowadzeniu nadaje się również dla początkujących myśliwych. Wymaga jednak dużej ilości ruchu – i z tym trzeba się liczyć. Warto pamiętać, że w przypadku zaniedbywania jego potrzeb ruchowych spaniel bretoński zacznie przejawiać zachowania destrukcyjne.

Szkolenie psa rasy épagneul breton – o czym powinniśmy pamiętać?

Spaniel bretoński nie jest typowym płochaczem, czyli psem przeganiającym zwierzynę z kryjówki, ale raczej psem, który aktywnie bierze udział w polowaniach. Kiedyś przybierał postać leżącą i potrafił niepostrzeżenie podejść do ofiary, lecz z biegiem lat utracił tę cechę. Teraz zainteresowany zwierzyną przybiera postawę charakterystycznej „stójki”, czasami unosząc przy tym jedną łapę. Rasa jest nadal hodowana głównie w celach łowieckich. Myśliwi cenią bretończyka za pasję, z jaką poluje, szybkie i wytrwałe przeczesywanie terenu, doskonały węch i skłonność do aportowania. Jest używany do polowań na różne gatunki ptactwa, a czasami też drobne zwierzęta. W terenie działa chętnie, ignorując nawet trudne warunki atmosferyczne. Szybko się uczy, co czyni go odpowiednim dla początkujących właścicieli. Choć zdarza mu się być upartym, łatwo jest go przekonać nagrodami w postaci drobnych przysmaków. Traktowanie spaniela bretońskiego z szacunkiem przekłada się na jego równowagę psychiczną, potęgując w nim jednocześnie poczucie naturalnej determinacji i czułego oddania właścicielowi.

Aktywności dla spaniela bretońskiego – które wybrać?

Spaniel bretoński, ze względu na swoje dziedzictwo myśliwskie i pełne energii usposobienie, potrzebuje różnorodnych aktywności, aby utrzymać zdrowie fizyczne i psychiczne. Aportowanie stanowi doskonałą formę aktywności dla tej rasy. Spaniel bretoński robi to z dużym zaangażowaniem, pokazując, jak zabawa może doskonale korespondować z jego pierwotnym przeznaczeniem myśliwskim. Regularne treningi aportowania pomagają mu spożytkować nadmiar energii oraz rozwijać jego umiejętności. Oczywiście polowania to jego naturalna pasja. Choć nie każdy opiekun jest myśliwym, można dostosować tę potrzebę do innych form aktywności (takich jak szkolenie z wykorzystaniem gier z ukrytymi smakołykami czy poszukiwaniem przedmiotów). Alternatywą jest też wspólne bieganie, które pomaga wykorzystać energię spaniela bretońskiego. Do tego można dołożyć psie sporty, w tym agility, które okazuje się idealne dla psów rasy épagneul breton. Ostatecznie pies zadowoli się też długimi spacerami pozwalającymi na poznawanie nowych zapachów i bodźców czy standardowymi zabawami w parku (szarpanie gryzaków, bieganie za piłką itp.).

Épagneul breton – jak dbać o jego pielęgnację?

Spaniele bretońskie rzadko tracą sierść, a jej pielęgnacja nie wymaga od nas wiele i nie jest czasochłonna. Warto natomiast zacząć przyzwyczajać psa do szczotkowania już od młodego wieku, wykonując tę czynność codziennie. Regularne szczotkowanie nie tylko zapobiega skomplikowaniu sierści, ale także pozwala szybko usunąć z niej wszelkie pozostałości ze spacerów, w tym liście czy gałązki. W przypadku większych zabrudzeń psa można umyć pod prysznicem. Épagneul breton zazwyczaj dobrze znosi kontakt z wodą. Ważne jest także regularne sprawdzanie uszu psa, szczególnie w ciepłym i wilgotnym klimacie, aby uniknąć ewentualnych stanów zapalnych lub obecności pasożytów. W takich przypadkach warto skorzystać z dedykowanego preparatu do czyszczenia uszu dla psów. Wszelkie zabiegi pielęgnacyjne dobrze jest wprowadzać już od szczeniaka, by w dorosłym wieku pies nie sprawiał problemów.

Żywienie pupila rasy épagneul breton – na co zwrócić uwagę?

Spaniel bretoński to pies o charakterystycznym wyglądzie, choć rasa ta niekiedy jest mylona z seterami. Épagneul breton wyróżnia się trójkątnymi, oklapniętymi uszami, silną i zwinną budową ciała oraz średniej długości sierścią. Osobniki płci męskiej sięgają 51 cm w kłębie, a żeńskie są niewiele niższe i z reguły nie przekraczają 50 cm. Mimo że spaniel bretoński jest uznawany za najmniejszego wskazującego psa, zalicza się go do ras średnich. Ma długie łapy, lekką i opływową czaszkę oraz napiętą skórę. Czasem u niektórych przedstawicieli tej rasy można zauważyć wrodzony skrócony ogon, choć nie jest to regułą – akceptowane są zarówno te z długimi ogonami, jak i krótkimi. Najbardziej charakterystycznym umaszczeniem tej rasy jest pomarańczowo-białe, lecz zdarza się, że sierść miejscami przyjmuje też inne barwy (np. czarną, brązową czy siwą). Białe znaki lub cętki występują powszechnie. Co ciekawe, w USA nie uznaje się czarno-białych spanieli bretońskich za rasowe.

Zalety posiadania spaniela bretońskiego

Spaniel bretoński to wszechstronny pies myśliwski, który nie tylko doskonale sprawdza się podczas polowań, ale również stanowi miłego towarzysza rodziny. Jego przyjazne usposobienie względem dzieci czyni go idealnym czworonogiem dla rodzin z najmłodszymi. Co istotne, spaniel bretoński nie wykazuje agresji wobec innych psów, co ułatwia harmonijne relacje z pozostałymi zwierzętami domowymi. Łatwo jest go wyszkolić, a sprzyja temu łagodny temperament zwierzęcia. Dodatkowo nie wymaga on skomplikowanej pielęgnacji. Świetnie odnajduje się zarówno w domu, jak i na zewnątrz. W mieszkaniu wprowadza przyjazną atmosferę i aktywnie uczestniczy w życiu rodzinnym, dając domownikom wiele szczęścia i radości. Jednakże nadaje się też dla samotnych właścicieli, a zwłaszcza takich, którzy uwielbiają aktywne spędzanie czasu na świeżym powietrzu. Wobec takich aktywności épagneul breton okaże się nieocenionym kompanem i wiernym druhem.

Wady posiadania spaniela bretońskiego

Posiadanie spaniela bretońskiego wiąże się z pewnymi wyzwaniami, z którymi właściciele powinni się liczyć. Ta rasa wymaga dużo ruchu i aktywności, co może stanowić wyzwanie dla osób o bardziej siedzącym trybie życia. Nie ulega wątpliwości, że konieczne jest regularne zapewnianie psu odpowiedniej ilości zajęć i spacerów, aby spożytkować jego nadmiar energii. Wrażliwość spaniela bretońskiego to kolejny aspekt, który należy wziąć pod uwagę. Pies ten potrzebuje delikatnego podejścia ze strony właściciela. Twardy czy agresywny sposób szkolenia może prowadzić do stresu i trudności w nawiązywaniu relacji z psem. Właściciele powinni być gotowi na wykazywanie cierpliwości i zrozumienia, by zbudować zaufanie i bliską więź ze swoim czworonogiem. Ostatnią barierą dla osób myślących o wzięcia spaniela bretońskiego do domu może być jego silny instynkt łowiecki. Épagneul breton dziedziczy po swoich przodkach pasję do polowań, co może skutkować pewnymi wyzwaniami w utrzymaniu go w miejscu. Właściciele muszą być świadomi tego instynktu i dostosować środowisko oraz szkolenie psa, aby zminimalizować ewentualne problemy, na przykład destruktywne zachowania – wynikające chociażby z braku ruchu.